سلام خانم سيدي.خوبي؟خواستم بگم توي اين دنيايِ خرتوخر، آدميزاد نميتونه دوروبره خودشم يه همدرد پيدا کنه چه برسه توي اين فضاي مجازي که معلوم نيست کي راست ميگه و کي دروغ.تو که اين شعرو گفتي بايد بارها اين بيت و خونده باشي که ميگه:دل خود را ز تو دورش سازم.ز تو اي جلوه ي امّيد محال.مي برم زنده بگورش سازم.تا از اين پس نکند ياد وصال.فروغم با اون همه زخم روي احساسش قيد خيلي چيزارو زده و يادشون و پاک کرده .به شعراي زيادي روزانه توي اينترنت نگاه ميندازم ولي واقعا انقدر غمگين نيست.اميدوارم حالتون مثل جمله هاتون نباشه و دنبال همدل بگرديد نه همدرد