وَ اِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنّی فَإنّی قَریبٌ أُجیبُ دَعوةَ الدّاع...

هنگامی که بندگان من،

از تو درباره ی من سؤال کنند؛

(بگو): من نزدیکم، دعای دعا کننده را...

                                                                                             (بقره 186)

 

...سخاوت دستای تو

دنیام و می سازه هنوز

با این همه گناهِ من

آغوش تو بازه هنوز

                    (...؟)

 

(برای خودم...!)

 

دستهای امروزت را

به نشانه ی تسلیم و قبول اشتباه بالا می بری

به پاهایت قول می دهی

که دیگر برنگردی

و از آن ها قول می گیری

که از گلیمت

درازتر نشوند!

کفش هایی را که با آن ها به بیراهه رفته ای را دور می اندازی

سر و ته و کوچه ی هوست را دیوار می کشی

خلاصه

خودِ افسار گسیخته ات را

دوباره زین می کنی

...فردا

لحظه ای از خواب می پری و دوباره می خوابی

از گلیم کوچکت گیوه می بافی

که هر قدر خواستی جلو بروی و پاهایت را درازتر کنی

از کوچه که...نمی توانی...

از دیوارها بالا می روی

می شوی همان آش ِسوخته ی توی کاسه ی دیروزت

پا دراز کردن همانا و سقوط کردن...

...و دست های دوباره ات را به نشانه ی تسیم و قبول اشتباه

بالا می بری و دوباره...

خودت را به بازی گرفته ای یا خدا را...؟!

 

 

...ولی...

 

...تو می بخشی

همه دیروزِ من و

تو می دونی

حالِ هر روزِ من و

نوشته شده در شنبه 92/5/5ساعت 6:0 صبح توسط مریم سیدی زاده نظرات ( ) |