دنیای ما کشیده به سمت هبوط هاست

تکرار سرنوشت بدِ قوم لوت هاست

هی خطِ فقر،خطِ غنا،خطِ...خطِ...! آه!

لعنت به این زمانه که دست خطوط هاست

...آه ای قطار عمر هدر رفته ام،بایست

کافیست هرچه زندگی ات دست سوت هاست...

                                                  (نیما فرقه)

 

...باز هم یک غزل قدیمی:

 

به زور بغض این غزل،دوباره جار می زنم

و دم زِ جیب خالیِ پر از ندار می زنم

نه جیب تو،نه جیب من،که جیب لحظه خالی است

درون جاده ی نَفَس،فقط کنار می زنم

که زور من نمی رسد به حجم مردم زمین

و کارد بر جماعتِ دلِ انار می زنم!

دقیقه ام نمی رسد سر قرار زندگی

 ومن رگ امید را سر قرار می زنم

به دایره رسیده ام درون حجم شکل خود

و باز دور بی هدف،دراین مدار می زنم

چرا به جو نشستن و نظاره بر گذار عمر

من از ازل کنار جو،به بی گدار می زنم!

و دزد غصه و غمم،به انضمام سابقه

درون قحطی زمان،به مایه دار می زنم!

...من اینم و من آنم و ...ولی صدا نمی رسد

چه سود ازین ریاضتی که من هوار می زنم

 

نوشته شده در چهارشنبه 92/5/16ساعت 6:42 عصر توسط مریم سیدی زاده نظرات ( ) |